Οι τελευταίες εξελίξεις στον τομέα έρευνας υδρογονανθράκων αποτελούν δικαίωση της πολιτικής που ασκήσαμε την περίοδο 2010-2014. Μια πολιτική την οποίο έως πρόσφατα αγνοούσε κραυγαλέα η σημερινή κυβέρνηση. Το ενδιαφέρον που εξέφρασε η Chevron τον Ιανουάριο νοτίως της Πελοποννήσου και προσφάτως νοτίως της Κρήτης, δικαιώνει τις επιλογές της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ το 2011, όταν με τον Ν. 4001 «ανοίξαμε» τον φάκελο υδρογονάνθρακες στη χώρα, ορίσαμε τα όρια της Ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και ακολούθως αναθέσαμε και ολοκληρώσαμε τις σεισμικές έρευνες που ακόμα και σήμερα αξιοποιούν οι εταιρείες για να δραστηριοποιηθούν στη περιοχή. Τα οικόπεδα στα οποία από το 2019 δραστηριοποιείται η Exxon και εκείνα που διεκδικεί σήμερα η Chevron είναι αυτά που προκηρύχθηκαν στο μεγάλο διαγωνισμό του 2014. Από τότε μέχρι σήμερα οι ελληνικές κυβερνήσεις με πρωτοβουλία τους δεν προκήρυξε κανέναν διεθνή διαγωνισμό, παρά μόνο όταν το ζητούσαν με δική τους πρωτοβουλία ξένες εταιρείες.
Επιπρόσθετα, εταιρείες κολοσσοί όπως οι TOTAL (Γαλλία) και REPSOL (Ισπανία) αποχώρησαν από τη χώρα (2022), ενώ οι δικές μας HELLENiQ ENERGY & ENERGEAN επέστρεψαν πίσω στο κράτος, χωρίς συχνά να ολοκληρώσουν ούτε τις αρχικές ερευνητικές εργασίες, τις περιοχές Αρτα – Πρέβεζα, Αιτωλοακαρνανία, ΒΔ Πελοπόννησο, Κατάκολο, Ιωάννινα. Δυστυχώς, αντιμετώπισαν μια απολύτως εχθρική κυβέρνηση, μια κραυγαλέα αδιάφορη και γραφειοκρατική διοίκηση και μια τραγικά βραδυπορούσα Δικαιοσύνη. Ήταν ο κ. Μητσοτάκης που δήλωνε από το βήμα της 76ης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ το 2021 ότι οι «υδρογονάνθρακες είναι ένα αγαθό που χάνει την αξία του» και καλούσε να σταματήσουμε «τις διαμάχες του προηγούμενου αιώνα». Και όλα αυτά παραγνωρίζοντας ότι η πράσινη μετάβαση μπορεί να υπάρχει μόνο με την αξιοποίηση του φυσικού αερίου ως μεταβατικού καυσίμου, όπως άλλωστε αναγνωρίζει η ΕΕ στα κείμενα της, και όπως μας δείχνει το παράδειγμα πράσινων οικονομιών σαν της Δανίας. Υπενθυμίζω ότι το 2014 η Ελλάδα, ταυτόχρονα με τις έρευνες υδρογονανθράκων είχε κατακτήσει την 3η καλύτερη θέση παγκοσμίως στην κατά κεφαλήν παραγωγή από Φωτοβολταϊκά και την 7η καλύτερη στην Ευρώπη από Αιολικά. Σήμερα, όμως, που η Chevron εκφράζει το ενδιαφέρον της βάσει των διαδικασιών του Ν. 4001/2011, των σεισμικών του 2012 και της προκήρυξης του 2014, ενώ η Λιβύη σέβεται απολύτως, στον πρόσφατο διεθνή της διαγωνισμό υδρογονανθράκων, τη χάραξη ελληνικής ΑΟΖ που δημιουργήσαμε με τις παραπάνω ενέργειες, περιττεύει (για να είμαι εξαιρετικά επιεικής) η σημερινή ίδια κυβέρνηση να θριαμβολογεί για την δήθεν επιτυχία της και την ομολογουμένως πολλαπλή, οικονομική, γεωπολιτική, ενεργειακή και πολιτική θετική διάσταση των ελληνικών υδρογονανθράκων.
Σε μια εποχή που οι ενέργειες της κυβέρνησης στην υπόθεση της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου δημιούργησαν αρνητικά δεδομένα για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, οι δρομολογημένες από το 2011 εξελίξεις στο πεδίο των ελληνικών υδρογονανθράκων ουσιαστικά επιφέρουν την έμπρακτη ακύρωση του παράνομου τουρκο-λιβυκού Μνημονίου. Ταυτόχρονα, πέρα από το άμεσο (γεω)πολιτικό κέρδος, η αξιοποίηση των πιθανών κοιτασμάτων μας συνεπάγεται σημαντικά μελλοντικά δημόσια έσοδα (στο ελληνικό Ασφαλιστικό Σύστημα μπορούν να εισρεύσουν 60-70 δισ. ευρώ σε βάθος 25ετίας), αλλά και ώθηση της οικονομικής μεγέθυνσης και δημιουργία καλοπληρωμένων θέσεων εργασίας με το κατασκευαστικό έργο που θα δημιουργηθεί.
Εύχομαι ειλικρινά η κυβέρνηση να πράξει τα αυτονόητα και να μην ανατρέψει ξανά τις εδώ και πολλά χρόνια δρομολογημένες εξελίξεις.
