Σε 5,55 λεπτά, τι δεν έκαναν οι τελευταίες κυβερνήσεις, τι κάναμε εμείς, τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα…
Αγαπητοί φίλοι,
Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνομαι στην ημερίδα για τα 100 χρόνια του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων, του διαχρονικά κορυφαίου εταίρου της Πολιτείας για τη βιώσιμη ανάπτυξη του μεταλλευτικού κλάδου.
Από την διαδρομή μου στην πολιτική θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο πολύ σημαντικές στιγμές της μεταξύ μας συνεργασίας, όταν είχα την πολιτική ευθύνη του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής:
1. Στις αρχές του 2012, σε συνεργασία με τον ΣΜΕ, ανακοινώσαμε την Εθνική Πολιτική για την Αξιοποίηση των Ορυκτών Πρώτων Υλών, καθώς και τις Προοπτικές της Ελληνικής Εξορυκτικής Βιομηχανίας, δυο κείμενα, που αποτέλεσαν τον οδικό χάρτη βιώσιμης ανάπτυξης των Ορυκτών Πρώτων Υλών της χώρας.
2. Το 2011 ξεκινήσαμε τη δημιουργία του Κτηματολογίου των Δημόσιων Μεταλλείων. Το 2014, για πρώτη φορά στην ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους, είχαμε καταγράψει τους 114 Δημόσιους Μεταλλευτικούς Χώρους και τις 22 Δημόσιες Εκτάσεις Βιομηχανικών Ορυκτών. Από αυτούς, η αρμόδια Επιτροπή πρότεινε 20 Δημόσιους Μεταλλευτικούς Χώρους για διαγωνιστική διαδικασία και 11 για περαιτέρω έρευνα, καθώς επίσης και 9 Δημόσιες Εκτάσεις Βιομηχανικών Ορυκτών για διαγωνιστική διαδικασία.
Σήμερα, μετά από πολυετείς ελληνικές και ευρωπαϊκές παλινωδίες, έχει ευτυχώς αποκατασταθεί η κεντρική σημασία των πρώτων υλών για την οικονομική και κοινωνική ευημερία.
Η μακροχρόνια προσπάθεια της Κίνας να ελέγξει την παραγωγή και επεξεργασία του μεγαλύτερου μέρους των παγκόσμιων ορυκτών, οι επιθετικές εμπορικές πολιτικές και η προσπάθεια «αρπαγής» των πρώτων υλών Ουκρανίας και Γροιλανδίας της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ, αλλά και οι περιορισμοί εξαγωγών σε κρίσιμες πρώτες ύλες που πρόσφατα αποφάσισε η Κίνα, θέτουν πλέον το πρόβλημα στην πραγματική του βάση.
Δυστυχώς, η Ευρώπη συνολικά εμφάνισε αδιανόητη και απαράδεκτη καθυστέρηση τα τελευταία τουλάχιστον 15 έτη, μέσα στα οποία η Κίνα πρόλαβε να αγοράσει ή να μισθώσει τα σημαντικότερα αποθέματα κρίσιμων ορυκτών στην Αφρική και σε άλλες περιοχές του πλανήτη.
Επιπρόσθετα, τόσο η ΕΕ, όσο και οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 10ετίας, απέτυχαν να δημιουργήσουν πολιτικές, ώστε να αποτελέσει ο μεταλλευτικός κλάδος, μέρος του αναγκαίου πράσινου και ψηφιακού μετασχηματισμού των οικονομιών μας.
Τον περασμένο Νοέμβριο συνδιοργάνωσα με την Ένωση των Ευρωπαϊκών Επιχειρήσεων Μεταλλευμάτων και Ορυκτών Πόρων (Euromines) μια ενδιαφέρουσα συνάντηση για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ευρωπαϊκός μεταλλευτικός κλάδος.
Εκεί είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω κάποιες από τις θέσεις που στηρίζω στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Θέσεις που επανέλαβα σε συνάντηση της Eurometaux στο Στρασβούργο τον Ιανουάριο. Θεωρώ ότι οι προσπάθειες μας πρέπει να περιστραφούν γύρω από δυο άξονες:
Πρώτος άξονας: Ο Μεταλλευτικός κλάδος να ανακτήσει τη διεθνή ανταγωνιστικότητά του. Μετά από μια μακροχρόνια περίοδο, όπου το ευρωπαϊκό ρυθμιστικό πλαίσιο έθετε μόνο ανεδαφικούς και ουσιαστικά εχθρικούς στόχους, ενώ επέβαλε ποινές για τη μη επίτευξή τους, τώρα πια χρειάζονται «θετικές» πολιτικές.
Αντιμετώπιση του δυσθεώρητου κόστους ενέργειας, σε σχέση με τρίτες χώρες, αλλά και στο εσωτερικό της ΕΕ, όπως συμβαίνει με τη χώρα μας.
Αξιοποίηση της πράσινης ενέργειας από τον μεταλλευτικό κλάδο και τη βιομηχανία.
Βελτίωση της δημόσιας και τραπεζικής χρηματοδότησης, που πρέπει να στηρίξουν την καινοτομία και την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών.
Επιπλέον, δραστικό περιορισμό του διοικητικού βάρους. Σήμερα εκκρεμούν 1000 περίπου ευρωπαϊκές κατ’ εξουσιοδότηση πράξεις, σημαντικός αριθμός των οποίων πρόκειται να απλουστευτεί.
Δεύτερος Άξονας: Ο κλάδος να κάνει μια νέα αρχή με τις τοπικές κοινωνίες για να αυξηθεί η κοινωνική αποδοχή.
Το σημαντικότερο μέρος της προσπάθειας αναλογεί στη Πολιτεία, η οποία οφείλει να κατανέμει τα οφέλη και κόστη της οικονομικής ανάπτυξης δίκαια στις τοπικές κοινωνίες. Για παράδειγμα, η Πολιτεία να ακολουθήσει στην περίπτωση των Ορυκτών Πρώτων Υλών, αυτό που εμείς θεσμοθετήσαμε το 2011 για τις έρευνες υδρογονανθράκων, όπου, εκτός των άλλων, ένα επιπλέον ποσοστό 25% των δημοσίων εσόδων να αποδίδεται στις τοπικές κοινωνίες και τους Πολίτες.
Κλείνοντας, εκφράζω και πάλι την εμπιστοσύνη μου για τον μελλοντικό ρόλο του ΣΜΕ σε μια εποχή που οι πρώτες ύλες αποκτούν μεγαλύτερη σπουδαιότητα.
Καλή επιτυχία στις εργασίες σας!
Στις 20 Αυγούστου 2018 η Ελλάδα βγαίνει, όχι γενικά από τα μνημόνια, όπως λένε διάφοροι κυβερνητικοί εκπρόσωποι, αλλά από το “Μνημόνιο Τσίπρα”, το αχρείαστο μνημόνιο των 86 δις €, το μνημόνιο που έφερε παραπάνω περικοπές μισθών, μείωση αφορολογήτου, εξαφάνιση του ΕΚΑΣ, 50% αύξηση στο ιδιωτικό χρέος και δέσμευση της δημόσιας περιουσίας.
